Wstrząsająca historia o nałogu, ktĂłry rujnuje życia całych rodzin. Kiedyś ktoś powiedział: jeżeli raz wejdziesz do kasyna, na pewno tam wrĂłcisz. Nieważne, czy następnego dnia, czy za rok. To miejsce uzależnia. Hazard jest jak kula śnieżna, ktĂłra spadając, wywołuje lawinę. Hazardzista nawet nie wie, kiedy przegrywa dom, samochĂłd, miłość, rodzinę, godność. I wciąż żyje iluzją, że pewnego dnia los się odmieni.

Hazardziści to zbiĂłr przejmujących historii uzależnionych od hazardu mężczyzn, kobiet i dzieci, a także ich rodzin; zwierzenia krupierĂłw, rozmowy ze znawcami gamingowego biznesu, a także z ekspertami - psychiatrami i terapeutami, zajmującymi się leczeniem uzależnień od hazardu.

Pewnej wiosennej nocy na szeregu wysepek u wybrzeży Bretanii pojawiły się metalowe tablice z wymalowaną lilią BurbonĂłw i napisem: "Filip VII Faramund, krĂłl Francji, wziął to miejsce w posiadanie 29 kwietnia 2000 roku". Rankiem 30 kwietnia redaktorzy Agence France-Presse znaleźli na swych biurkach następujący komunikat: "Akcja, ktĂłrą w moim imieniu została przeprowadzona w nocy z 29 na 30 kwietnia, jest akcją symboliczną. Jej celem nie jest ustanowienie we Francji prawomocnej władzy jej krĂłlĂłw. Nie jest spełniony żaden z zasadniczych warunkĂłw religijnych, duchowych, moralnych, społecznych i politycznych, ktĂłre są niezbędne do przeprowadzenia restauracji monarchii. Mimo to jestem krĂłlem. I przed Bogiem odpowiadam za los mojego kraju... Podpisano: Filip Faramund".

Oczy Ireny Jeana Raspaila to wspaniała opowieść, ktĂłrą można by nazwać "romansem metafizycznym". Rozgrywa się ona w przepięknych bretońskich plenerach, pełnych wrzosowisk, ostrych klifĂłw, cichych zatok i rozhukanego morza.

SwĂłj tajemniczy urok powieść ta zawdzięcza dwĂłm kobietom: Irenie, zielonookiej blondynce, oraz Aldzie, brunetce o pięknym spojrzeniu błękitnych oczu.

Uosabiają one dwa przeciwne żywioły, jak woda i ogień, dzień i noc, BĂłg i Diabeł...

Ale czy pod koniec XX wieku ktoś jeszcze wierzy w diabła? I czy Zły może przybrać postać pięknej kobiety, łudząco podobnej do dziewczyny z portretu Belliniego? Jaki może być związek między figurką ze średniowiecznej wieży zegarowej a zielonooką dziewczyną, ktĂłra pewnego dnia pojawia się na bretońskim wybrzeżu? I dlaczego pewien benedyktyński mnich po 30 latach porzuca swĂłj klasztor, by zamknąć się w samotnej latarni morskiej?

W tym poruszającym dziele, ktĂłre trochę niespodziewanie wyszło spod piĂłra Jeana Raspaila, czuje się radość życia i temperament pisarza, ktĂłry potrafi mieszać marzenie i rzeczywistość. Ci, ktĂłrzy znają jego książki, dobrze to wiedzą. Tym, ktĂłrzy jeszcze ich nie znają, życzymy radości ich odkrywania.